άρθρο του Τάκη Αλεξανδράκη, προέδρου του Σωματείου ΑμεΑ Λακωνίας
________________________________________________________________________________
Οι μεγαλύτεροι έλεγαν πάντα “να μην περάσετε εσείς όσα περάσαμε εμείς”. Έλα που τώρα έφτασε η στιγμή να τα ζούμε. Φτάσαμε στο σημείο να αναμένουμε την ψήφιση νόμου για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Ηχεί τρομακτικό στα αυτιά μου. Γιατί στην κυριολεξία σημαίνει πως προσπαθούν να μην είναι υπερβολικά μεγάλος ο αριθμός των θυμάτων της κρίσης, των νεκρών ακριβέστερα.
Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε η κ. Φωτίου -δόξα τω Θεώ!- δεν θα υπολογιστούν καθόλου τα επιδόματα αναπηρίας ως κριτήριο για την ένταξη κάποιου στις διατάξεις του νόμου για την ανθρωπιστική κρίση.
Εκτός όμως από ανθρωπιστική, έχουμε και κοινωνικής συμπεριφοράς -θα την ονομάσω- κρίση. Στην Ελλάδα ποτέ δεν σεβόμαστε το δικαίωμα του άλλου, μα τώρα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Προσπάθησα σήμερα να πάω στην κοντινή υπεραγορά. Τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, με ή χωρίς τον οδηγό στη θέση του. Ακόμη και αν ήταν εκεί, ήταν στις περισσότερες των περιπτώσεων αδιάφορος. Η κίνηση διαρκής στο στριμωγμένο από τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ελεύθερο μεσοδιάστημα του δρόμου διπλής κατεύθυνσης. Όλοι αδιαφορούσαν για το λευκό μου μπαστούνι και δεν έλεγαν να κόψουν λίγο ταχύτητα, να σταματήσουν για να μπορέσω να περάσω και εγώ απέναντι. Κάποιοι διαβάτες μού πρότειναν να με βοηθήσουν να με περάσουν απέναντι, μα τους αρνήθηκα.
Γιατί εντελώς τυχαία, ήδη βρισκόμουν στο μέσο μιας κοινωνικής έρευνας. Προσπαθούσα να αποκαλύψω πόσο λιγότερο άνθρωποι έχουμε γίνει. Πόσο ψυχροί έχουμε γίνει, αδιάφοροι, περικυκλωμένοι από την πνιγηρή ατμόσφαιρα των προβλημάτων μας. Σκεπτόμουν “δεν θα δώσει σημασία έστω και ένας οδηγός; Να πει: Αυτός ο άνθρωπος πώς και πότε θα περάσει το δρόμο;”…
Καθώς προχωρούσα κάνοντας διαρκώς σλάλομ ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τα δίκυκλα, τα εμπορεύματα, τα σκουπίδια και τα κάθε είδους εμπόδια που η αδιαφορία του ανθρώπου για τον συνάνθρωπο έχει συσσωρεύσει σε δρόμους και πεζοδρόμια, πολλαπλασίασα τα μικρά χτυπήματα στο λευκό χρώμα του μπαστουνιού μου, χτυπήματα που προστίθενται στα υπάρχοντα κάθε φορά που τολμώ να κυκλοφορήσω στην Αθήνα.
Για τις φίλες και τους φίλους που αντιμετωπίζουν κινητικό πρόβλημα, παροδικό ή μόνιμο, ο αποκλεισμός τους είναι ολοκληρωτικός. Είναι αδύνατο να κυκλοφορήσουν. Περίπου ίδια και τα προβλήματα στην κίνηση της γιαγιάς, του παππού, της εγκύου, της μητέρας με το καροτσάκι του μωρού κλπ. Για όλα αυτά αδιαφορεί ο συνάνθρωπος.
Έχω ακούσει πως ένας από αυτούς που χαράζουν την πορεία της ανθρωπότητας στα μεγάλα στρογγυλά τραπέζια έχει δηλώσει το 1965 περίπου: “Για να νικήσουμε τους έλληνες πρέπει να χτυπήσουμε τα ιδανικά τους: πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, παιδεία κλπ”. Δείχνει να τα έχουν καταφέρει σε μέγιστο βαθμό. Εμείς πρέπει να τους αφήσουμε να το ολοκληρώσουν;
Ή πρέπει να αναζητήσουμε τον Άνθρωπο μέσα μας;
