γράφει ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης, Παναγιώτης Κομνηνός
Το παρόν σημείωμα, εκτός από γνωστοποίηση ας εκληφθεί και ως υπόμνηση προς συγκεκριμένους αποδέκτες, οι οποίοι μπορεί μεν να είναι πρόσωπα άγνωστα, πλην όμως είναι πρόσωπα υπαρκτά, με ό,τι αυτό μπορεί και να συνεπάγεται σε σχέση με το περιεχόμενό του.
Για πολλοστή φορά, ο λόγος γίνεται για το παλιό δικαστικό μέγαρο Σπάρτης˙ το εμβληματικό αυτό κτίριο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το νέο δικαστικό μέγαρο˙ κοντά στον μητροπολιτικό ναό και το επισκοπείο˙ εγγύτατα του δημοτικού παιδότοπου˙ σε ελάχιστη απόσταση από τη Βιβλιοθήκη Σπάρτης˙ με πρόσοψη στην κεντρική λεωφόρο Λυκούργου και με την ανατολική πλευρά του στην οδό Άγιδος˙ ίσως το αρχαιότερο δημόσιο κτίριο της νεώτερης ιστορίας μας˙ που θα μπορούσε να είναι κόσμημα της πόλης, αλλά και το πλέον ενδεδειγμένο για τη στέγαση των Γενικών Αρχείων Λακωνίας, των οποίων προβλέπεται η μελλοντική εγκατάσταση σ’ αυτό μέσω του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, στο οποίο ανήκει κατά κυριότητα το κτίριο τούτο.
Ο Δικηγορικής Σύλλογος Σπάρτης, για λόγους συναισθηματικής ιστορικότητας αλλά και αισθητικής και πολιτισμικής αντίληψης, με διαμαρτυρίες και οχλήσεις του προς κάθε κατεύθυνση, έχει επαρκώς αναδείξει την πολύχρονη περιπέτεια αυτού του οικοδομήματος, διαθέτοντας μάλιστα -αν και μη υπόχρεος- και ικανό χρηματικό ποσό για την πολεοδομική τακτοποίηση ολόκληρου του οικοδομικού τετραγώνου, η οποία θεωρείται αναγκαία προϋπόθεση για την εκτέλεση οποιασδήποτε εργασίας πάνω σ’ αυτό.
Το ιστορικό τούτο οικοδόμημα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, σε προηγούμενο σημείωμά μας το είχαμε αναφέρει ως «η ντροπή της Σπάρτης». Πλήρως εγκαταλελειμμένο στο ιστορικό κέντρο της πόλης να «βγάζει μάτι». Με κίνδυνο κατάπτωσης της οροφής του και όχι μόνο. Με τα κουρέλια από το πλαστικό δίχτυ πάνω στις ανασφαλείς από την πολυκαιρία μεταλλικές σκαλωσιές που το περιβάλλουν να ανεμίζουν περιπαικτικά και να προκαλούν αρνητικά το κοινό αίσθημα των πολιτών. Με εμφανή τα αποκαΐδια που πριν λίγους μήνες προκάλεσε στην ανατολική πλευρά του μια παρολίγον καταστροφική πυρκαγιά από τους κάδους των απορριμάτων που βρίσκονται δίπλα στο πεζοδρόμιο επί της οδού Άγιδος, και εξακολουθούν να «κοσμούν» την πλευρά του αυτή.
Οποιαδήποτε περιγραφή της εικόνας του κτιρίου και αν επιχειρηθεί, σίγουρα θα υστερεί και δεν θα αποδίδει επαρκώς την πραγματικότητα. Ακόμη και η λέξη ντροπή, από μόνη της να μην αποδίδει επαρκώς το δυσάρεστο συναίσθημα που δηλώνει η λέξη αυτή και ίσως να απαιτείται και η προσθήκη κάποιων ηχηρών εκ των συνωνύμων της, όπως οι λέξεις «αιδώς, όνειδος, αίσχος», έτσι ώστε να τονιστεί πιο έντονα το αρνητικό σημασιολογικό στοιχείο της συγκεκριμένης λέξης.
Ό,τι όμως και να ειπωθεί, όσες διαμαρτυρίες και αν υπάρξουν, όσες οχλήσεις και αν επιχειρηθούν, δυστυχώς απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα και επειδή κανείς δεν δηλώνει αρμόδιος, τίποτα δεν φαίνεται ικανό να συγκινήσει αυτούς που είναι οι πραγματικοί υπόχρεοι για τη διάσωση του κτιρίου.
Ναι καλά διαβάσατε! Το παλαιό δικαστικό μέγαρο Σπάρτης, αν και τυπικά ανήκει στην Πολιτεία, εντούτοις η ίδια είναι σε τέτοιο βαθμό αδιάφορη, έτσι ώστε βασίμως να μπορεί κάποιος και να υποθέσει, πως πρόκειται για εξαιρετική περίπτωση πλήρους εγκατάλειψης, που σημαίνει ότι το οίκημα έχει αφεθεί κυριολεκτικά στην τύχη του (σημ. για ανάλογες περιπτώσεις και μόνο όσον αφορά σε κινητά πράγματα, χρησιμοποιούμε τη λέξη αδέσποτος-η-ο).
Και αν καθ’ υπόθεση το άτυχο και πονεμένο τούτο κτίριο αρχίσει τμηματικά να καταρρέει, όπως ήδη άρχισε να συμβαίνει με την πτώση στο πεζοδρόμιο των πρώτων τμημάτων εκ της ανατολικής πλευράς της οροφής, που μάλιστα προξένησαν ζημίες σε σταθμευμένο αυτοκίνητο κατά τις πρωινές ώρες της 19-3-2019, δεν θα εμφανιστεί κανείς; Ούτε έστω και για τη σήμανση του επικίνδυνου τμήματος του δρόμου, για την οποία ουδείς ενδιαφέρθηκε μέχρι σήμερα (26-3-2019); Και ο ιδιοκτήτης του ζημιωθέντος οχήματος πώς θα αποζημιωθεί; Και αν στη θέση του οχήματος βρισκόταν κάποιος περαστικός από τους πολλούς που διέρχονται καθημερινά από το συνεχόμενο τούτο πεζοδρόμιο, τι θα μπορούσε να συμβεί; Και οι επιχειρηματίες των ένθεν και ένθεν του κτιρίου καταστημάτων πρέπει να βιώνουν καθημερινά το άγχος κάποιας τυχόν συμφοράς;
Και τέλος, τι το απευκταίο θα μπορούσε να συμβεί, αν από την επαπειλούμενη πτώση μεγάλων τμημάτων της οροφής και των τοιχίων και γιατί όχι και των καταπονημένων από τον καιρό μεταλλικών σκαλωσιών, διακινδυνεύσουν διερχόμενοι πολίτες και ανάμεσά τους και παιδιά, που καθημερινά και όλες τις ώρες της ημέρας κινούνται προς και από τον απέχοντα είκοσι μέτρα περίπου δημοτικό παιδότοπο;
Τα πρόσφατα παραδείγματα των, ασφαλώς μεγαλυτέρων και μη συγκρίσιμων σε μέγεθος, συμβάντων στη Μάνδρα και το Μάτι Αττικής δεν δίδαξαν τίποτα; Και εκεί, πριν συμβεί το κακό, οι υπόλογοι ήταν άγνωστοι. Μετά όμως το κακό οι πάντες ταυτοποιήθηκαν και μάλιστα κάποιοι απ’ αυτούς ίσως κριθούν και υπαίτιοι. Με αποδεκτή την παραδοχή έστω και κατ’ ελάχιστο της κατά τα ως άνω αναλογικής σχέσης, εκεί δηλαδή πρέπει να φτάσουμε; Δεν μας αρκούν τόσα άλλα;
