γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος
Στη γωνία Α. Νίκωνος και Λυκούργου, δίπλα από τον κήπο του Μουσείου, ήταν ένα ωραίο διώροφο σπίτι από πέτρα, που ξεχώριζε για τα ωραία πελεκημένα αγκωνάρια στις γωνίες του. Στο ισόγειό του λειτούργησε για πολλά χρόνια το Ραφείο Δ. Μάζη, στο οποίο έμαθαν τη ραπτική πολλές υποψήφιες μοδίστρες και ραφτάδες του καιρού. Μπροστά από το σπίτι ήταν ένα περίπτερο, μικρό τότε, με μια διαφήμιση των τσιγάρων ASSOS στην οροφή του και το χαρακτηριστικό ψυγειάκι της ΕΒΓΑ με τα παγωτά δίπλα του.
Το σπίτι αυτό υπάρχει ζωηρά στις μνήμες όσων εκκλησιάζονταν στον Α. Νίκωνα αλλά κυρίως στις μνήμες των Νεοκοσμιτών, οι οποίοι, κατά παράδοσιν, έκαναν Ανάσταση, κάθε χρόνο, στο πεζοδρόμιο μπροστά απ’ το σπίτι αυτό. Πίσω δε απ’ τη μάντρα της αυλής του έριχναν τα βαρελότα οι μορταρίες της εποχής, όταν ο παπα-Χίος έψαλλε το “Χριστός Ανέστη’ από το κεφαλόσκαλο της νότιας θύρας του Α. Νίκωνος, έτσι όπως ακριβώς εξακολουθεί να γίνεται μέχρι σήμερα.
Το σπίτι αυτό το φωτογράφισε στα 1991 ο Πέτρος Ζούζουλας και το παρέδωσε στην αθανασία.
Σήμερα στη θέση του έχει υψωθεί μια πολυκατοικία.
Το περίπτερο, ευτυχώς, υπάρχει ακόμα.
Οι τέσσερις νεαροί που σταμάτησαν με τα “παπάκια” τους τότε, για να πάρουν κάτι από το περίπτερο, θα είναι σήμερα γύρω στα σαράντα πέντε, θα ’χουν οικογένειες…ποιος ξέρει…; Να είναι καλά, τουλάχιστον.
Χρόνος παις εστι παίζων πεττεύων. Παιδός η βασιλεία.
(Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Το βασίλειο ανήκει σ’ αυτό το παιδί) – Ηράκλειτος
