Το θέατρο αποτέλεσε, από αρχαιοτάτων χρόνων, έναν βασικό παράγοντα της ψυχαγωγίας του ανθρώπου.
Σήμερα, στις μέρες μας, που το αίσθημα της μοναξιάς γίνεται πνιγηρό και οι ρυθμοί εργασίας όλο και πιο έντονοι, σήμερα που το ανθρώπινο πρόσωπο κονιορτοποιείται και ο ασφυκτικός κλοιός της ανίας, της συμβατικότητας και της ξενικότητας απέναντι σ’ ένα εχθρικό κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον κάνουν απειλητική την παρουσία τους, το θέατρο γίνεται επιτακτικό όσο ποτέ. Στην εποχή μας, που αποθεώνεται ο «ατομισμός» κι ενθαρρύνεται η «παραίτηση», το θέατρο κοινωνικοποιεί το άτομο, το συμφιλιώνει με τον συνάνθρωπο κι επιτρέπει την πορεία τού «εγώ» προς το «εσύ».
Η Σπάρτη -κι ευρύτερα η Λακωνία- παρά τις ιστορικές τους θεατρικές καταβολές, δεν ευτύχησαν ποτέ να έχουν μιαν αξιόλογη θεατρική καταγραφή και παρουσία στο νεοελληνικό χώρο.
Αυτό το σημαντικό κενό ήρθε να καλύψει με τη δημιουργία της (2001) η ΕΘΟΛ (Ερασιτεχνική Θεατρική Ομάδα Λακωνίας).
Με κίνητρο την αγάπη τους για τη θεατρική τέχνη αλλά και την ευγενή φιλοδοξία να προσφέρουν ανιδιοτελώς στην πολιτιστική άνοδο της Σπάρτης και της Λακωνίας, μια ομάδα νέων ανθρώπων κι ενεργών πολιτών συγκρότησε αυτό το θεατρικό εργαστήρι, το οποίο μέσα στη δεκατετράχρονη διαδρομή του μας έδωσε μόνο υπέροχες στιγμές θεατρικής απόλαυσης, με έργα από ένα ποικίλο και πάντα ποιοτικό θεατρικό ρεπερτόριο ελληνικό αλλά και ξένο.
Αποκορύφωμα της πορείας της ΕΘΟΛ η συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Θεατρικών Ομάδων Καρδίτσας, όπου σάρωσε κυριολεκτικά τα βραβεία κατά τα έτη 2011 και 2012, με τα έργα «Γκόλφω for ever» και «Ποιος σκότωσε τον William» αντίστοιχα.
Παράλληλα με την παρουσίαση των θεατρικών παραστάσεων η ΕΘΟΛ έχει πραγματοποιήσει θεατρικά σεμινάρια, παιχνίδια και αναλόγια, αφιερώματα σε λάκωνες ποιητές κι έχει συμμετάσχει σε πολιτιστικές δραστηριότητες του δήμου και της περιφέρειας, χωρίς να παραλείπει να καταγράφει και την ενεργό συμμετοχή και στήριξή της σε κορυφαία θέματα κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας.
Εκείνο που εντυπωσιάζει στη δεκατετράχρονη διαδρομή της ΕΘΟΛ είναι η αντοχή της στο χρόνο και στις σοβαρές αντικειμενικές δυσκολίες (θεσμική στήριξη και χρηματοδότηση, στέγαση, χώρος παραστάσεων κλπ), η διαρκής ανανέωση του ανθρώπινου δυναμικού της, αλλά και η εναλλαγή των προσώπων σε διάφορες θέσεις, πάντα αναγκαίες για την ολοκληρωμένη λειτουργία ενός τέτοιου ερασιτεχνικού θεσμού, πράγμα που σημαίνει πως εδώ υπηρετείται η συλλογικότητα και η έννοια της προσφοράς και όχι η αποθέωση των προσώπων και του ατομισμού.
Φέτος, για άλλη μια χρονιά, η ΕΘΟΛ μάς εξέπληξε ευχάριστα με το ανέβασμα μιας ακόμα ποιοτικής παράστασης αξιώσεων. Πρόκειται για το έργο του ζακυνθινού μυθιστοριογράφου, δημοσιογράφου και θεατρικού συγγραφέα Γρηγόρη Ξενόπουλου (1867-1951) με τίτλο «Δεν είμ’ εγώ» (1915), σε σκηνοθεσία Περικλή Αλμπάνη, ένα έργο που ανέβασε (μεταξύ άλλων πολλών) και το Εθνικό Θέατρο, στη θεατρική περίοδο 1979-1980!
Ο ίδιος ο Ξενόπουλος γράφει (μεταξύ άλλων) για το έργο του:
«Η πλάνη των ανθρώπων της Φαντασίας είναι κοινή, γνωστή και σατιρίστηκε χίλιες φορές. Η πλάνη των ανθρώπων της Λογικής είναι πιο σπάνια, πιο ανεκμετάλλευτη και, αν δεν κάνω λάθος, πρώτη φορά σατιρίζεται. Για τούτο θεωρώ το «Δεν είμ’ εγώ!» ένα έργο πέρα για πέρα πρωτότυπο και μολονότι ελαφρό σα μια φάρσα, μια παρωδία, πιο σοβαρό κατά βάθος από πολλά σοβαρά, και δικά μου και ξένα … ο ήρωας της φάρσας μου, ο καθηγητής των μαθηματικών Πέτρος Παπαπέτρου, που με τη λογική του βγάζει το συμπέρασμα πως έπαθε την αρρώστεια του τραγικού εισαγγελέως Χάλερ, δηλαδή τον διχασμό της προσωπικότητος, τη γνωστή στην επιστήμη Ψυχοπάθεια. Φτάνει λοιπόν στιγμή που ο Πέτρος Παπαπέτρου πείθεται εντελώς και προσπαθεί να πείσει και τους γύρω του, πως είναι ΟΧΙ ένας παρά δύο άνθρωποι χωριστοί κι αχώριστοι, ο Α και ο Β: ο ένας σοφός, φρόνιμος, εγκρατής, ηθικός -εκείνος που ξέρουν όλοι- κι ο άλλος γλεντζές, χαμένος, παλιανθρωπάκος…»
Ήδη έχουν δοθεί από την ΕΘΟΛ τρεις άκρως επιτυχημένες παραστάσεις (16-17-18 Μαΐου) και ο κύκλος θα κλείσει (;) το Σάββατο 23 και την Κυριακή 24 Μαΐου στις 9 μμ στην αίθουσα του πνευματικού κέντρου του δήμου Σπάρτης (ισόγειο βιβλιοθήκης).
Όλοι οι λάκωνες, ιδιαίτερα οι σπαρτιάτες, θα βρεθούμε και πάλι στο χώρο των παραστάσεων και για να απολαύσουμε μια ξεχωριστή ποιοτική θεατρική βραδιά, αλλά και για να επιβραβεύσουμε με την παρουσία και το χειροκρότημά μας μια ομάδα δικών μας ανθρώπων, που επί δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια, με τιμιότητα, ανιδιοτέλεια και διάθεση προσφοράς, θεραπεύουν, αγαπούν κι ενισχύουν την ιερή τέχνη του θεάτρου. Δε νοείται προσπάθεια προβολής της Σπάρτης και της Λακωνίας ευρύτερα χωρίς την προβολή του θεάτρου της, χωρίς τη στήριξη της Ερασιτεχνικής Θεατρικής Ομάδας Λακωνίας (ΕΘΟΛ).
Τόσο οι λάκωνες όσο και οι θεσμικοί τους εκπρόσωποι στη βουλή και την αυτοδιοίκηση οφείλουν να αναζητήσουν τους τρόπους με τους οποίους θα γίνει δυνατό να δοθεί μια μεγαλύτερη ώθηση στο λακωνικό θέατρο μέσα από την ΕΘΟΛ.
«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο! Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε! Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί, κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας» (Κάρολος Κουν, 1908-1987, ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης)
Βαγγέλης Μητράκος
