Ασφαλώς και δεν χρειάσθηκαν πέντε μήνες για να δούμε το προφανές. Δεν περιμέναμε να διαβάσουμε το 47σέλιδο “αριστερό μνημόνιο”, δεν ήταν ανάγκη να δούμε την “κατάληξη” της ακατάληκτης, τραγικής ή προσχηματικής διαπραγμάτευσης.
Το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τα μεγέθη ίσως να εντυπωσιάζουν, αλλά όλα τα σημάδια που προδιέγραφαν τη συγκεκριμένη κατάληξη του εγχειρήματος προϋπήρχαν, και μάλιστα άρχισαν να γίνονται εντονότερα μετά τον Ιούνιο του 2012.
Δυστυχώς, όμως, όλα αυτά που συνέβησαν από τις 25 Γενάρη και μετά δεν είναι απλώς άλλη μια κωλοτούμπα. Δεν μιλάμε για άλλη μια κυβέρνηση που άλλα είπε και άλλα κάνει. Δεν είναι άλλο ένα επεισόδιο στο σίριαλ της περιφρόνησης και της εξαπάτησης που μας επιφυλάσσει και μας πετάει, όλο και πιο ωμά, στα μούτρα η αντιπροσωπευτική δημοκρατία της κρίσης.
Η κυβέρνηση, συνειδητά και ασυνείδητα, με κυνισμό και αγαρμποσύνη, με προχειρότητα και πανικό, νομιμοποιεί και επαναφέρει, πανίσχυρα πια, τα μνημόνια – και μάλιστα χωρίς αντιπολίτευση αυτή τη φορά. Βάζει τέλος στα όνειρα και τις αυταπάτες ενός ιστορικού κοινωνικού ρεύματος, περιφρονεί το παρελθόν και τους αγώνες του, και την ίδια στιγμή υποθηκεύει κάθε μελλοντική απελευθερωτική προσπάθεια, σπρώχνοντας τον λαό ακόμη πιο βαθιά στην απάθεια, τον κυνισμό και τον ατομισμό, αφού, εμπράκτως και μετ’ επιτάσεως, τού υπογραμμίζει -κι από τα αριστερά τούτη τη φορά- ότι “όλοι ίδιοι είναι”.
Είναι ακριβώς η κυβέρνηση που χρειάζονταν αυτή τη στιγμή οι ελίτ, για να εξαλείψουν κάθε αντιπολίτευση, να νομιμοποιήσουν την πολιτική τους στη λογική και στο υποσυνείδητο του λαού ως τη μόνη υπαρκτή λύση και να στρώσουν τον δρόμο στην αυριανή κατευθυνόμενη, ολοκληρωτική, δυστοπική δημοκρατία τους.
Η συστράτευσή μας στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ έγινε χωρίς αυταπάτες και με μόνη προσδοκία την απομάκρυνση του φθαρμένου και εν πολλοίς σάπιου πολιτικού προσωπικού που έφερε τη χώρα στην καταστροφή, ελπίζοντας σε ένα -μικρό έστω- βήμα προς την αναστροφή της καταστρεπτικής πορείας των τελευταίων χρόνων. Το αποτέλεσμα μάς διέψευσε οικτρά.
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, ως ελαφρυντικό, ότι και τα τρία χρόνια της συμμετοχής μας συνεχώς επισημαίναμε ότι είναι τουλάχιστον “αφελής”, αν όχι παιδαριώδης, η κεντρική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Το να πιστεύεις ότι “θα διαπραγματευτείς, θα καταλάβουν οι δανειστές τα λογικά επιχειρήματά σου και θα σου δώσουν λεφτά να ανασυγκροτήσεις τη χώρα” μας οδηγεί με βεβαιότητα στο διασυρμό, λέγαμε. Τονίζαμε την ανάγκη να ενημερωθεί ο λαός, να ειπωθεί η αλήθεια για την κατάσταση και τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε, την ανάγκη να επεξεργαστούμε ένα εναλλακτικό σχέδιο. Θα υπενθυμίζαμε επίσης ότι συνεχώς καυτηριάζαμε το δημοκρατικό έλλειμμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που επέτρεπε σε μια κομματική γραφειοκρατία να αναπαράγεται και να διατηρεί τις θέσεις της για δεκαετίες, χωρίς ποτέ να απολογηθεί για τα πεπραγμένα της. Ήταν προφανές ότι ο ανθρωπολογικός τύπος που διαμόρφωσε αυτή η επιδοτούμενη αριστερά ποτέ δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει και να εμπνεύσει ένα κίνημα για τη δημοκρατία, την ανάταση του ηθικού των πολιτών και την ανασυγκρότηση της χώρας.
Οι επισημάνσεις μας αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία, αν δεν χλευάστηκαν, από τους φωστήρες του κομματικού θερμοκηπίου, που δεκάρα δεν δίνουν για την “άλλη” άποψη, που έχουν εθιστεί, χρόνια τώρα, απλώς να μεταφέρουν τη “γραμμή” και να πειθαρχούν στην “ηγεσία” – πόσο μάλλον σε στιγμές που ο δρόμος προς την εξουσία φαινόταν ορθάνοιχτος.
Θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε κάμποσες τέτοιες ιστορίες. Εδώ όμως δεν ψάχνουμε για δικαιολογίες και ελαφρυντικά. Πιέσαμε τους εαυτούς μας για να αρνηθούμε αυτό που νιώθαμε μέσα μας και βλέπαμε γύρω μας. Υποκύψαμε στην επιθυμία μας και τη μεταμορφώσαμε σε πραγματικότητα.
Ξέρουμε ότι η συμβολή μας στο εγχείρημα δεν ήταν μεγαλύτερη από το ασήμαντο μέγεθός μας. Το γεγονός όμως ότι είχαμε συναίσθηση της επερχόμενης τραγωδίας κάνει τη θέση μας χειρότερη και τις ηθικές μας ευθύνες μεγαλύτερες.
Είναι ώρα για περισυλλογή και αναστοχασμό, ώρα να ξεκαθαρίσουμε τα πώς και τα γιατί, να τελειώσουμε με τον συναισθηματισμό της στιγμής και να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας. Οι δύσκολες μέρες είναι μπροστά, αλλά μπροστά είναι και οι θαυμάσιες μέρες. Εις το επανιδείν λοιπόν.
Γιώργος Μελέτης
μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Λακωνίας
