γράφει ο φιλόλογος Ιωάννης Χρηστάκης
Φίλες, φίλοι, συνάδελφοι καλοί και λοιποί αναγνώστες,
Θέλω, δημόσια, να εκφράσω τις ευχές μου στους εκπαιδευτικούς των δημόσιων σχολείων της Λακωνίας για μια δημιουργική σχολική χρονιά.
Ζώντας από κοντά, τριάντα χρόνια τώρα, το τιτάνειο έργο τους, ομολογώ ότι θαυμάζω τα αποθέματα φυσικών και ψυχικών αντοχών τους.
Με μισθούς πείνας, σε χώρους μπουντρούμια, μέσα σε συνθήκες καύσωνα, διακτινισμένοι σε πολλά σχολεία για να συμπληρώσουν το ωράριό τους, αυτοί στέκονται αγέρωχοι θεματοφύλακες αξιών, διδάσκουν με το ήθος τους, αγκαλιάζουν με την καλοσύνη τους, επιβραβεύουν ή αποδοκιμάζουν με τη δίκαια κρίση τους.
Στις 2 Σεπτέμβρη θα προσπαθήσουν να κινήσουν έναν ολόκληρο παιδευτικό μηχανισμό με το κράτος σχεδόν ανύπαρκτο, το δήμο φτωχό αρωγό, το υπουργείο χαμένο στη βραδυπορεία του.
Χιλιάδες διδακτικές ώρες θα χαθούν, οι αναπληρωτές θα καθυστερήσουν, τμήματα κατευθύνσεων θα κλείνουν, και λοιπά συνηθισμένα παρατράγουδα.
Οι γονείς, στην πλειοψηφία τους αμέτοχοι ή αδιάφοροι, ως συνήθως. Οι διευθυντές τυπικοί και διεκπεραιωτικοί, ως το γράμμα του νόμου επιβάλλει.
Εμείς, οι εκπαιδευτικοί της τάξης, οι πραγματικοί μαχητές έτοιμοι να αναλάβουμε δεκάδες διδακτικές και εξωδιδακτικές εργασίες!
Θέλετε να αναφέρω, να μνημονεύσω μερικές ή προτιμάτε να ανατρέξετε σε προηγούμενα άρθρα μου; Είμαστε ταυτόχρονα: παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, διαδκεδαστές, γιατροί, γραμματείς, διοργανωτές γιορτών/εκδρομών, επιστάτες, καθαριστές, τραπεζοκόμοι, αχθοφόροι και πολά άλλα!
Για σύνταξη και τέτοια πράγματα, θα ασχοληθούμε μετά θάνατον γιατί και τα συνταξιοδοτικά μας παραμένουν σε θολό τοπίο.
Μας θέλουν νεκρούς ουσιαστικά, αφού δε μας αναγνωρίζουν τα τριάντα χρόνια διδασκαλίας ως ουσιαστικό κριτήριο θεμελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος, μα εμείς θα τους αιφνιδιάσουμε…
Είμαστε και πάλι έτοιμοι για μια σκληρή και αδυσώπητη χρονιά, μόνοι μας αλλά αλληλέγγυοι, σαν μια γροθιά, απέναντι στην αδιαφορία, τον ωχαδερφισμό και τη μιζέρια των πολλών!
