Μπήκαμε στην τελική ευθεία των εκλογών. Σε μία εβδομάδα θα γνωρίζουμε πόση θα είναι τελικά η διαφορά του πρώτου από το δεύτερο κόμμα, εάν θα υπάρξει αυτοδυναμία και ποιες οι πιθανές συνεργασίες.
“Η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια. Όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας” λέει ο Φρίντριχ Νίτσε, και όσο μεγάλο κι αν είναι το εγώ σου δεν αποτελείς την εξαίρεση του κανόνα.
Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις όσα συμβαίνουν γύρω μας, αν όχι παράνοια;
Παρανοϊκός είμαι κι εγώ, που ελπίζω πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο μέσα απ’ το ίδιο σύστημα, παρανοϊκός κι εσύ, που θεωρείς πως οι θυσίες σου πιάνουν τόπο και βγαίνουμε, μωρό μου, βγαίνουμε μέσα απ΄ το τούνελ.
Ξέρεις ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μας ωστόσο;
Ότι εγώ, όσο ανασφαλής κι αν αισθάνομαι, έχω αξιοπρέπεια και δεν δέχομαι να με κοροϊδεύουν μες στη μούρη μου. Όχι, φίλε μου, τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, και φταις εσύ γι’ αυτό, όχι εγώ. Δεν είναι συλλογική η ευθύνη, γιατί δεν τα φάγαμε μαζί. Αποφάσισα λοιπόν να μαυρίσω εσένα και τα κακέκτυπά σου και να δοκιμάσω κάτι άλλο, γιατί δεν είμαι ελεύθερος˙ και ελπίζω και φοβάμαι.
Ενώ εσύ, όσο πιο πολύ σε κοροϊδεύουν ακροδεξιοί λαϊκιστές και ΣΙΑ, όσα περισσότερα ψέματα τρως αμάσητα, τόσο πιο ασφαλής αισθάνεσαι και δεν δείχνεις διάθεση για αλλαγή. Υπάρχει βέβαια πάντα κι η περίπτωση να ανήκεις στο ποσοστό του “μαζί τα φάγαμε”, οπότε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αν τώρα ανήκεις στην ανίατη περίπτωση της μεταμοντέρνας υποκουλτούρας του απολιτίκ, που αγνοεί τον Ευρώτα και αγαπά τον Σηκουάνα, “may god bless you” που λέτε και στο χωριό σου.
Μάθε τι λέει κι ο Γκαίτε όμως: “Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη. Ο ηλίθιος ποτέ”.
Καλή ψήφο!
