Η Κινηματογραφική Λέσχη Σπάρτης “Ρόδον” διοργανώνει διήμερο αντιφασιστικού κινηματογράφου, την Πέμπτη 8 και την Παρασκευή 9 Μαΐου στο Εργατικό Κέντρο Σπάρτης.
Την Πέμπτη στις 8.30′ το βράδυ θα προβληθεί η ταινία “Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν” και την Παρασκευή την ίδια ώρα το ντοκιμαντέρ “Ο αληθινός φασισμός”.
Ακολουθούν περισσότερα στοιχεία σχετικά με τις ταινίες.
“Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν” (Σοβιετική Ένωση, 1962, διάρκεια 95′, σκηνοθεσία, Αντρέι Ταρκόφσκι, σενάριο V. Bogomolov).
Ηθοποιοί: Νικολάι Μπουρλιάγιεφ, Βάλια Μαλιάβινα, Στέπαν Κρίλοφ, Νικολάι Γκρίνκο, Ιρίνα Ταρκόφσκαγια κ.ά. 
Υπόθεση: Η ιστορία εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του β΄ παγκοσμίου πολέμου, με κεντρικό ήρωα ένα δωδεκάχρονο αγόρι, τον Ιβάν, η οικογένεια του οποίου ξεκληρίστηκε από τους ναζί. Μην έχοντας να χάσει κάτι, κατατάσσεται στο σοβιετικό στρατό ως ανιχνευτής και αναλαμβάνει επικίνδυνες αναγνωριστικές αποστολές, για τις οποίες είναι ο πλέον κατάλληλος χάρη στο μικρό του μπόι και τη σβελτάδα του. Δημιουργεί φιλίες με πολλούς από τους ενήλικες συμπολεμιστές, οι οποίοι τον σέβονται και τον αναγνωρίζουν ως ισότιμο. Όταν του προτείνουν να πάει σε μια στρατιωτική ακαδημία για να τον προφυλάξουν από τους κινδύνους της μάχης, ο Ιβάν απορρίπτει πεισματικά την ιδέα.
Η ταινία έχει απόσπάσει το βραβείο του “Χρυσού Λέοντα” στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Βενετίας το 1962 και το “Golden Gate Award” στην κατηγορία καλύτερης σκηνοθεσίας για τον Ταρκόφσκι στο San Francisco International Film Festival την ίδια χρονιά.
“Ο αληθινός φασισμός” (Σοβιετική Ένωση, 1965, διάρκεια 130′, σκηνοθεσία Μιχαήλ Ρομ, σενάριο Yuri Khanyutin – Mikhail Romm)
Εμφανίζονται: Mikhail Romm, Marlene Dietrich, Joseph Goebbels
Υπόθεση: Η πιο “δημοφιλής” αντιπολεμική ταινία όλων των εποχών, αποτελεί μια καυστική καταδίκη του φασισμού όχι μέσα από μια “ψυχρή” κοινωνιολογική προσέγγιση, αλλά μέσα από την ανάδειξη παρείσφρησης της φασιστικής νοοτροπίας στην καθημερινότητα του μικροαστού, μέσα από τον εύκολο συναισθηματισμό. Το ντοκιμαντέρ, με υλικό από πολεμικά αρχεία της ΕΣΣΔ, της Γερμανίας και της Πολωνίας, αλλά και από τα απόρρητα αρχεία του χιτλερικού υπουργείου προπαγάνδας και ταινίες της Λένι Ρίφερνσταλ, δεν μένει ωστόσο σε μια “ξερή” παράθεση ιστορικών ντοκουμέντων. Αντίθετα, μέσα από μια ψυχολογική περισσότερο ερμηνεία, αγγίζει ουσιαστικά το ζήτημα του φασισμού που βίωσαν πρόσφατα οι άνθρωποι, οι οποίοι, φαίνεται, δεν ήταν άμοιροι ευθυνών σε αυτή τη μαζική παραπλάνηση στην οποία οδηγήθηκαν.
Ωστόσο η ταινία δεν αφηγείται ιστορικά γεγονότα˙ τη γέννηση, την πορεία και την ήττα του φασισμού. Αυτό έχει γίνει ήδη από πολλούς. Η φωνή του Ρομ –που συνδέει αυτά τα κεφάλαια– εξηγεί, σχολιάζει και συγχρόνως 
συζητά με το θεατή, τον βοηθά να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, να σκεφτεί τι είναι τέλος πάντων αυτό που ονομάζουμε φασισμός, σε τι έδαφος αναπτύχθηκε, τίνος συμφέροντα εξυπηρετεί, με τι μεθόδους εξαπατά τον άνθρωπο, πώς μεταβάλλει τον άνθρωπο σε κτήνος, τι πρέπει να γίνει ώστε ο άνθρωπος να παραμείνει άνθρωπος. “Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ταινία μου αναφέρεται σε γεγονότα περασμένης εποχής. Ωστόσο, μονάχα κατά ένα μέρος. Γιατί αυτή η ιστορική ανάλυση της ψυχολογίας του φασισμού, η ψυχολογική ανάλυση των ειδώλων του, με δύο λόγια όλος ο κύκλος των προβλημάτων της ταινίας είναι ο κύκλος των πιο καυτών προβλημάτων που κρατάνε σε αγωνία το σημερινό άνθρωπο” (Μιχαήλ Ρομ).
Η ταινία βραβεύτηκε στο διεθνές φεστιβάλ Leipzig DOK Festival το 1965.
