Την πολιτική νομιμοποίηση που θα του δώσει την ευκαιρία να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο “ψάχνει” μέσω της κάλπης ο πρωθυπουργός.
Η απόληξη του πρωτόγνωρα πυκνού πολιτικού χρόνου των τελευταίων ιδίως μηνών, ο οποίος οδήγησε σε ουκ ολίγες ανακατατάξεις στη δημόσια σφαίρα, φέρνει την ελληνική κοινωνία μπροστά στην αναπότρεπτη -όπως ήρθαν τα πράγματα- εξέλιξη των εκλογών. Ξεκινά τώρα ένας νέος κύκλος ραγδαίων πολιτικών αλλαγών, με τις διασπάσεις, τις συσπειρώσεις, τις ιερές κι ανίερες συμπράξεις και ζυμώσεις να μοχλεύονται στο παρασκήνιο.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε πριν λίγο μέσω διαγγέλματος την παραίτηση της κυβέρνησής του, γεγονός που διαμορφώνει μια ακόμη πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα κατάσταση: έστω και ως υπηρεσιακή, η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου φαίνεται πως θα γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας έως τη διενέργεια των εκλογών στις 20 Σεπτεμβρίου.
Τι μέλλει γενέσθαι από κει κι έπειτα; Άγνωστο, αν σκεφθεί κανείς πόσο ρευστό είναι τη δεδομένη στιγμή το πολιτικό σκηνικό και φυσικά πόσο μικρό το χρονικό διάστημα των 31 ημερών που μας χωρίζει από τις κάλπες. Άγνωστος ο σχεδιασμός του Παναγιώτη Λαφαζάνη και των λοιπών διαφωνούντων, άγνωστο και το εάν και κατά πόσον οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες” θα σπάσουν το φράγμα του 3% ώστε να συμπράξουν εκ νέου με τον “προεδρικό” ΣΥΡΙΖΑ. Για προβλέψεις περί κομματικών ποσοστών ούτε λόγος -ακόμη να συνέλθουν οι δημοσκόποι από το κάζο του δημοψηφίσματος (αν υποθέσουμε βέβαια ότι τους λαμβάνει κανείς υπόψη).
Τοπίο στην ομίχλη λοιπόν οι πολιτικές εξελίξεις. Και σαν φανάρι κάπου εκεί μπροστά στη βουλή να αναβοσβήνει μια made in Germany επιγραφή -έτσι, μην τυχόν και ξεχαστούμε: “Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα τα μνημόνια μένουν”…
Ε.Ρ.
