Όταν όλος ο εκπαιδευτικός κόσμος είναι στο πόδι.
Όταν σε έχουν καταντήσει ένα γραφειοκρατικό ζόμπι.
Όταν δεν ξέρεις γιατί δουλεύεις, πόσο θα δουλεύεις, θα σου δώσουν τάχα σύνταξη…
Όταν ξεχνάς τους αναπληρωτές, ενώ έχεις υπάρξει για χρόνια δούλος σε αυτό το εργασιακό καθεστώς.
Όταν η μόνη σου έγνοια είναι να μη χάσεις μερικές δεκάδες αργύρια, συγγνώμη ευρώ.
Όταν από καθηγητή σε αντιμετωπίζουν ως παιδονόμο.
Όταν όλοι γύρω “σε έχουν για φτύσιμο” και νιώθεις εντελώς ανυπόληπτος.
Όταν ανήκεις σε ένα χώρο που έχει αναδείξει μάρτυρες σαν τον Τεμπονέρα.
Όταν κλείνεσαι στην αυτιστική κακομοιριά των λίγων τετραγωνικών γκαζόν, του πολυτελούς jeep που έβγαλες με μαύρο χρήμα. (Αν είσαι από τους “επιτυχημένους”)
Όταν θέλεις τα ψυχοτρόπα σου για να σταθείς στην τάξη που παθολογικά την υπηρετείς πια.
Όταν φιγουράρει το ονοματάκι σου στους υποψήφιους εκλογών και δεν απεργείς.
Όταν είσαι εκλεγμένος, συστηματικός συνδικαλιστής και δεν απεργείς.
Όταν σου συμβαίνουν όλα αυτά ή κάποια από αυτά, φίλε λάκωνα εκπαιδευτικέ, μάλλον το έχεις χάσει το παιχνίδι.
Άσε τα παιδιά στην ησυχία τους, αυτά αναζητούν πρότυπα αλτρουισμού, συναδελφικότητας, αλληλεγγύης.
Οι μαθητές είναι νιάτα, είναι η ελπίδα, δεν μπορείς να τους κρύψεις την αλήθεια όταν σε ρωτάνε “Δάσκαλε, γιατί σήμερα δεν απεργείς;”.
Ιωάννης Χρηστάκης
φιλόλογος
Απογοητευμένος, κυρίως, από τους καθηγητές του νόμου μας γιατί οι δάσκαλοι έδωσαν τον τίμιο αγώνα τους και πέρασαν κάποια ελπιδοφόρα μηνύματα στη μικρή, κλειστή, συντηρητική κοινωνία μας. (Ικανοποιητική συμμετοχή στην απεργία).
