γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος
__________________________________________________________
– Λαϊκή αγανάκτηση υπάρχει, και μάλιστα οξυμένη στο έπακρον.
-Διάθεση για αγώνα, ρήξη και ανατροπή υπάρχει!
ΤΟΤΕ γιατί η κοινωνία δεν αντιδρά και δεν μάχεται; Γιατί αυτός ο πεσιμισμός, η αδιαφορία, η παραίτηση, η μοιρολατρία και το “κλείσιμο του σκαντζόχοιρου” ο καθένας για τον εαυτό του;
Πιστεύω πως η βασική αιτία για αυτό είναι ότι ΔΕΝ υπάρχει ακόμα μια αριστερή πολιτική δύναμη που να πείθει, για να μπει μπροστάρης σε έναν ανένδοτο – ασυμβίβαστο αγώνα, συναγείροντας κι εμπνέοντας σ’ ένα όραμα τις λαϊκές δυνάμεις, οι οποίες ακόμα δεν έχουν συνέλθει από το πολιτικό σοκ που υπέστησαν με αιτία όσα βίωσαν από το Γενάρη του 2015 έως και σήμερα!
Ο κόσμος, για να στοιχηθεί σε λαϊκό αγώνα με ριζοσπαστικό-ανατρεπτικό χαρακτήρα, πρέπει να πιστέψει ότι αυτός ο αγώνας θα είναι (επιτέλους) αποτελεσματικός κι όχι συμβολικού χαρακτήρα, μια ακόμα (δηλαδή) ντουφεκιά στον αέρα.
Δυστυχώς, ο κόσμος έχει ακόμα νωπή την ανάμνηση του “μεγαλειώδους κινήματος των αγανακτισμένων”, του οποίου αποτέλεσμα ήταν η κατάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και η συνέχιση (επί το σκληρότερον) των βάναυσων αντιλαϊκών μνημονιακών πολιτικών.
Οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις δεν εκβιάζονται. Ωριμάζουν και καρποφορούν σε στιγμή που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Άρα, όσοι πιστεύουμε σε αρχές και αξίες μιας άλλης πορείας, για μια κοινωνία δίκαιη χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για μια χώρα πραγματικά ανεξάρτητη κι έναν Λαό κυρίαρχο και νοικοκύρη στο σπίτι του, ας μην απογοητευόμαστε!
Ας συνεχίσουμε να ρίχνουμε σπόρο στην κοινωνία, ας “φυσάμε” κάθε μικρή ή μεγάλη μεγάλη σπίθα που ανάβει κοντά μας, κι ας μην σταματάμε να πιστεύουμε πως: “Φωτιά εδώ… φωτιά εκεί… φωτιά παραπέρα… κάποια στιγμή θα γίνουν πυρκαγιά”.
