άρθρο του Βαγγέλη Μητράκου
________________________________________________________________________________
Και τώρα που τελείωσε το δημοψήφισμα-μαϊμού και τόσο γρήγορα καταλάγιασε ο αχός της μάχης με τους ανεμόμυλους, καρφωμένοι όλοι μπροστά στις τηλεοράσεις (οπαδοί του ΟΧΙ – οπαδοί του ΝΑΙ – οπαδοί του λευκού – οπαδοί του άκυρου – οπαδοί της αποχής), με τη γλώσσα δαγκωμένη από αγωνία (όσοι τουλάχιστον έχουμε συναίσθηση της πραγματικότητας), βλέπουμε μια κατάσταση διαπραγματευτική πολύ χειρότερη απ’ αυτήν των προηγούμενων εβδομάδων, μιαν κατάσταση της χώρας και του λαού σε πολύ χειρότερη βάση απ’ αυτήν των προηγούμενων δέκα ημερών και μια προοπτική – μονόδρομο πιο σκοτεινή και ζοφερή από ποτέ.
Τι άφησε, λοιπόν, πίσω του ο μικρός εμφύλιος του δημοψηφίσματος; Απλά, μετέθεσε τις ευθύνες στις πλάτες ενός λαού που μόλις πριν έξι μήνες είχε δώσει νωπή εντολή για ελπίδα και καλύτερες μέρες, έσωσε (προς το παρόν) τον ΣΥΡΙΖΑ και τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κι έδωσε κέρινα φτερά στις προσωπικές ματαιοδοξίες ενός νέου (δυστυχώς) πολιτικού, για να πετάξει ψηλά, ξεχνώντας πως όσο πιο ψηλά πέταξε ο Ίκαρος τόσο πιο γρήγορα έλιωσαν τα φτερά του και τόσο πιο βάναυσο ήταν το πέσιμό του.
Τέλος, το δημοψήφισμα-μαϊμού έδωσε και σ’ έναν λαό ηττημένο ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά, παραιτημένο και απολίτικο, βολεμένο, ατομιστή, μοιρολάτρη και μοιραίο, τυχοδιώκτη και αυλοκόλακα, την ψευδαίσθηση ότι έκανε μια ηρωική και νικηφόρα επανάσταση, προκειμένου αυτός ο λαός να τακτοποιηθεί με τις Ερινύες του και να παραμείνει, εσαεί, μέσα στο μαντρί που με τα ίδια του τα χέρια έχτισε, σύμφωνα με τις οδηγίες του Συστήματος, το οποίο Σύστημα τον χρησιμοποιεί, τον χρειάζεται, τον εκμεταλλεύεται και τον χειραγωγεί, για να υπηρετεί τα σχέδιά του και να προωθεί τα δικά του μεγάλα συμφέροντα!
