Η μοίρα όρισε, σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, να χειρουργηθούν και να νοσηλευτούν στο νοσοκομείο Σπάρτης δύο συγγενικά, αγαπημένα πρόσωπα.
Το μεν στη Χειρουργική Κλινική το δε στη Γυναικολογική.
Νιώθω ότι θα ’ταν ηθικό έλλειμμα εκ μέρους μας, εμού και την οικογένειάς μου, να μην ευχαριστήσουμε δημόσια όλους όσους συνετέλεσαν στη γρήγορη θεραπεία κι αποθεραπεία. Τους γιατρούς χειρουργούς κι όλο το νοσηλευτικό προσωπικό. Άπαντες με την επιστημονική τους κατάρτιση, αλλά και την ανθρώπινη συμπεριφορά τους, μας έκαναν πρωτίστως να αισθανόμαστε ασφαλείς αλλά και τυχεροί κι ευγνώμονες. Διότι τόσο οι γιατροί όσο και οι νοσηλευτές/-τριες δεν περιορίζονταν μόνο στα αυστηρά επαγγελματικά τους καθήκοντα, αλλά δίδασκαν ήθος. Ζεστές κουβέντες, ενθαρρυντικά αστεία, χαμόγελο αυθεντικό κι όχι επίπλαστο, ευγένεια, καλοσύνη, φροντίδα, ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Κι όλα αυτά σε καιρούς δύσκολους κι αντίξοους, με λίγο προσωπικό και πολλές απαιτήσεις.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι και οι υπάλληλοι στις διοικητικές υπηρεσίες ήταν εξυπηρετικότατοι κι ευγενείς.
Μετά τις ειλικρινείς και θερμές ευχαριστίες μας, ευχόμαστε το νοσοκομείο Σπάρτης να ενισχυθεί, τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σ’ εξοπλισμό, ώστε οι λειτουργοί του να διευκολυνθούν στο έργο τους και να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους το ίδιο αγόγγυστα κι απλόχερα, όπως εμείς είχαμε την τύχη να βιώσουμε.
Πηνελόπη Χριστάκου
δασκάλα στο 4ο δημοτικό σχολείο Σπάρτης
