Τριάντα χρόνια συμπληρώνει φέτος το Φεστιβάλ Σαϊνοπουλείου Αμφιθεάτρου και ετοιμάζεται να τα γιορτάσει παρέα με μεγάλα ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου, που θα βρεθούν όπως κάθε καλοκαίρι στη σκηνή του για να χαρίσουν στο κοινό μοναδικές εμπειρίες.
Στη ροή του χρόνου, από την ορχήστρα του θεάτρου έχουν περάσει οι μεγαλύτεροι καλλιτεχνικοί οργανισμοί της χώρας μας και πολλοί του εξωτερικού, καθώς και τα σπουδαιότερα ονόματα του θεάτρου και της μουσικής. Ενδεικτικά αναφέρονται το Εθνικό Θέατρο, η Εθνική Λυρική Σκηνή, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου, η Καμεράτα Φίλων Μουσικής του Μεγάρου Αθηνών με σολίστ τον Λεωνίδα Καβάκο, το Κρατικό Μπαλέτο της Όπερας της Οδησσού, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, η Ορχήστρα Χρωμάτων, η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, η Ορχήστρα Schenectady Νέας Υόρκης, η Ορχήστρα Νέων St. Georgen – Furtwangen της Γερμανίας κ.ά. Παρουσία επίσης έχουν καταγράψει πολλά αξιόλογα ελεύθερα θέατρα και τα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ.
Ο ίδιος ο περιβάλλων χώρος του Σαϊνοπουλείου άλσους με τη φυσική του ομορφιά υπέβαλε στον αείμνηστο πρόεδρο Γεώργιο Σαϊνόπουλο την ιδέα της δημιουργίας ενός αμφιθεάτρου, προκειμένου να υλοποιήσει το μεγάλο του όραμα για τον πολιτισμό. Έτσι, εξ ιδίων πόρων και με τη σύμφωνη γνώμη του διοικητικού συμβουλίου κατασκεύασε το αμφιθέατρο με φυσική σκηνογραφία τον αγέρωχο Ταΰγετο και τη βυζαντινή καστροπολιτεία του Μυστρά. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο, που ο Μάνος Χατζιδάκις, στην ολιγόλεπτη αλλά μεστή ομιλία του κατά τη διάρκεια της ιστορικής του συναυλίας στο Σαϊνοπούλειο το 1991, το είχε χαρακτηρίσει ως “το ωραιότερο θέατρο της Ελλάδας μετά την Επίδαυρο”.
Τα ανεπίσημα εγκαίνια έγιναν το καλοκαίρι του 1988 με τη διάσημη παιδική χορωδία της Βιέννης, ενώ τα επίσημα τον Ιούλιο του 1990 με μελοποιημένα ποιήματα του λάκωνα ποιητή και ακαδημαϊκού Νικηφόρου Βρεττάκου από τον συνθέτη Παναγιώτη Κωνσταντακόπουλο, καθώς και με το ποίημα «Στον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ» μελοποιημένο για καντάτα από τον συνθέτη Νίκο Καλλίτση. Παρών ήταν και ο ίδιος ο ποιητής.
“Είναι σπάνια τύχη να βλέπεις το όραμά σου να ξεπερνάει τις δυσκολίες, να θεριεύει και να αποκτά διαστάσεις που ούτε ο ίδιος είχες συλλάβει. Το Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο, το «θέατρο», δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε με 
έναν τρόπο που μόνο τυχαίος δεν είναι. Αν προσπαθούσα να συνοψίσω τα πάντα που το αφορούν σε μια πρόταση, θα έλεγα ότι είναι ένα προϊόν αγάπης. Αγάπης πάνω από όλα για τον Άνθρωπο, για τον Τόπο μας, για τον Πολιτισμό. Είναι ένα έργο που ποτέ δε θα έφτανε εκεί που είναι σήμερα, αν δεν υπήρχε μια αλυσίδα ανθρώπων οι οποίοι συνέβαλαν ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του (…) Εύχομαι το Σαϊνοπούλειο να παραμένει πάντα δεμένο με τους ανθρώπους, ένας τόπος πραγματικής αναψυχής, εκεί όπου ο καθένας μας θα μπορεί πάντα να συναντιέται με την Αρμονία. Γιατί Φύση, Τέχνη και ανθρώπινη Επικοινωνία δεν συγκροτούν παρά την απόλυτη Αρμονία που όλοι αποζητάμε”, έγραφε δέκα χρόνια πριν ο Γεώργιος Σαϊνόπουλος, ο άνθρωπος που με το πρωτοπόρο και μεγαλόπνοο όραμά του έδωσε στο ίδρυμα τις σημερινές του διαστάσεις, έχοντας τη συμπαράσταση της συζύγου του Χρυσαυγής, που ήταν πάντα στο πλευρό του.
Τρία χρόνια αργότερα, στις 23 Απριλίου 2010, ο πρόεδρος φεύγοντας από τη ζωή θα κληροδοτήσει στο ίδρυμα όλη την ακίνητη περιουσία του στο κέντρο της πόλης, καθώς και αξιόλογη αγροτική έκταση που συνορεύει με το Σαϊνοπούλειο άλσος για περαιτέρω επέκταση. Παρά το ότι δεν βρίσκεται πια μαζί μας, θα εξακολουθεί να ζει και να μας καθοδηγεί, περνώντας στην αιωνιότητα μέσα από το μεγάλο του έργο. Εξάλλου, για την πολυδιάστατη και τεράστιας σημασίας δράση στο χώρο της Λακωνίας, το ίδρυμα και ο πρόεδρός του τιμήθηκαν με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1990.
Δεν τολμούμε να σκεφτούμε ποιο θα ήταν το τοπίο του πολιτισμού στη Λακωνία, αν δεν υπήρχε το Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο και η ανυπολόγιστη προσφορά του ιδρύματος. Η καρδιά του πολιτισμού, παρόλες τις αντιξοότητες των καιρών, θα συνεχίσει να χτυπά στις κερκίδες του θεάτρου, το οποίο θα φιλοξενήσει σε λίγες μέρες το 30ό Φεστιβάλ. Θα είμαστε όλοι εκεί!
